Sigrid van Wettum ging er helemaal vanuit dat zij tot het einde voor haar ouders zou blijven zorgen. Zij woonden tenslotte in een aangrenzende woning en elke avond kwamen zij bij haar en haar gezin eten. Dat ging prima. Tot haar moeder, Corrie Wals (78), ten val kwam en haar heup brak…
‘Mijn moeder brak drie jaar geleden haar heup toen ze op een avond bij ons kwam eten. Haar geheugen was al minder en de val maakte haar behoorlijk in de war. Ze moest revalideren in Omringlocatie Lindendael en daar werd ons verteld dat het toch wel verstandig was om mijn moeder te laten verhuizen naar een verzorgingshuis’, vertelt dochter Sigrid.
Dat was flink slikken voor Sigrid en haar vader (82) die tot die tijd met volle overgave voor mevrouw Wals zorgden. ‘Maar met haar dementie en nu haar verminderde mobiliteit was zorg aan huis eigenlijk niet haalbaar meer. Gelukkig kon zij een plekje krijgen in het Koggenlandhuis in Midwoud, slechts vijf kilometer verderop. Maar we vonden het best heel spannend, hoe wij allemaal zouden reageren op de verhuizing.’
Warm bad
Maar dat viel mee! Mevrouw Wals kwam terecht in één van de woongroepen van Koggenlandhuis. Die bestaan uit vijf slaapkamers en één woonkamer, met aangrenzend nog een woonkamer met vijf kamers. ‘Het gaf direct een heel huiselijk gevoel en dat was heel prettig. Het ruikt er ook gewoon als thuis’, lacht Sigrid. ‘Er wordt elke dag gezamenlijk koffiegedronken en gekookt; net als thuis eigenlijk.’
Even schakelen
Met name voor haar vader was het wel even schakelen dat zijn vrouw niet meer thuis woont. ‘We zijn echt door een soort rouwproces gegaan met z’n allen, maar het personeel van Koggenlandhuis is een enorme steun voor ons geweest. Toen mijn moeder kwam, hebben ze echt uitgevraagd waar zij blij van wordt, wat ze fijn en lekker vindt. Appelmoes en een advocaatje met slagroom kunnen haar waardering wel wegdragen; dus dat krijgt ze dan ook regelmatig. Ook reageert ze ontzettend goed op muziek, dus als er ook maar iets met muziek georganiseerd wordt, halen ze haar op.
‘We hebben die betrokkenheid enorm gewaardeerd, helemaal om dat mijn moeder zich niet meer goed kan uitdrukken. Ze kijken echt naar haar om te zien of ze het er mee eens is of niet. Er wordt naar haar geluisterd, ook als ze geen woorden gebruikt. En dat vinden wij heel fijn.’
Inmiddels woont mevrouw Wals drie jaar in Koggenlandhuis en komt haar man elke dag op bezoek. Ook Sigrid en haar broer komen heel regelmatig langs. ‘Dat kan omdat het zo dichtbij is! We zijn ontzettend blij dat mama hier terecht is gekomen!’
