‘Honden krijgen meer voor elkaar dan wij’

Het verhaal van vrijwilligster Desiree

Wie altijd van honden heeft gehouden, blijft dat doen. Een hondenkop tegen je been of een snuit tegen je hand… Daar maakt je hart een sprongetje van. Op twee Omringlocaties proberen vrijwilligers daarom via hun hond contact te leggen met mensen met dementie. En dat blijkt goed te werken.

Golden Retriever Nigel legt zijn kop op de knie van mevrouw De Jong. Ze aait hem en begint direct te stralen. Mevrouw de Jong woont op Omringlocatie De Zeester in Den Helder. Dit is een woongroep voor mensen met dementie.

Eigenlijk gaat mevrouw De Jong niet zo graag wandelen met het wandelclubje op vrijdag, omdat ze moeilijk loopt en daarom in een rolstoel zit tijdens een deel van de wandeling.

Op de woongroep staart ze vaak wat stilletjes voor zich uit of doet ze een dutje. Maar als vrijwilligster Desiree haar met hond Nigel komt halen, dan veert ze op. “Ik had vroeger ook zelf een hond, Paco. Een vuilnisbakkenras en ontzettend lief. Hij zat vaak lekker bij mij op schoot.”

Bijzondere band

Jomande Prins heeft het project, De Huiskamerhond, bij Omring geïntroduceerd op locatie Den Koogh. “En zij heeft mij gevraagd of ik het in De Zeester wilde oppakken”, vertelt hondentrainster Marga van Dijk. “Ik was meteen enthousiast, want ik geloof heel erg in de verbinding tussen mens en dier. Als mensen van honden houden, dan roept het zien of aanraken van een hond ook een positieve reactie op. Een mooi voorbeeld is mevrouw De Jong, die was anders binnen gebleven. Een hond kan soms meer voor elkaar krijgen dan wij.”

Inmiddels brengen acht cursisten van Marga wekelijks met hun honden een bezoek aan De Zeester. Bij de groep horen behalve golden retrievers ook Australische doodles en een mopshondje. Marga heeft honden uitgekozen die niet alleen goed luisteren naar hun baas, maar ook zelf contact zoeken met anderen.

Zo duwt bij het koffiedrinken na afloop van de wandeling opeens een hondensnuit tegen de hand van meneer Cornelis. Hij lacht en begint tegen de viervoeter te praten. “Ja, jij wil een aai van mij, hè? Dat zal ik dan maar even doen.”

Zonder woorden

Sommige bewoners zitten meer in hun eigen wereld en tonen hun affectie niet door te praten maar door te doen. Door het hekje open te houden voor een hond of door samen met de hondenbazin de speciaal daarvoor ontworpen dubbele riem vast te houden. Een van hen stopt golden retriever Abby zelfs stiekem een koekje toe. Dan kijkt ze met een zachte blik omlaag.

Vrijwilligers hond 2

Begeleiding

Omgaan met mensen met dementie is voor sommige vrijwilligers nieuw. Daarom hebben zij van tevoren tips gekregen van activiteitenbegeleidster Nelleke van Dijk: "ga mee in de beleving van de bewoner, dat kan rust geven”. De vrijwilligers waarderen die begeleiding zeer. Ze halen trouwens ook veel energie uit zo’n ochtend, vertellen ze. Zo zegt Sylvia, die geen hond heeft maar af en toe haar kat meebrengt: “In sommige weken ben ik elke dag in De Zeester. Er is altijd wel hulp nodig. Het geeft me zoveel voldoening! Ik had dit vrijwilligerswerk jaren eerder moeten gaan doen.” Hondenbezitster Desirée herkent het gevoel. “Ik wil naast mijn werk in een winkel ook graag iets voor anderen betekenen”, vertelt ze, “en als ik geniet van mijn hond, dan is het toch heel mooi om anderen daarvan te laten meegenieten?”

Hallo, hoe kan ik u helpen?

Chat met een medewerker