“Tel wat je hebt, niet wat je mist”
Omring heeft veel inspirerende cliënten. Een mooi voorbeeld is Tiny Langebeeke. De 77-jarige Wieringse schrijft gedichten over wat haar bezighoudt. “Als ik ergens mee zit, dan kan ik het van me afschrijven in een gedicht.”
Twintig jaar geleden verhuisden Tiny Langebeeke en haar man Kees naar Hippolytushoef. “Een prachtige omgeving om te wandelen en te fietsen. Onderweg genoot ik van het Wad, de bloemen, de vogels. Thuis maakte ik er dan vaak een gedicht over. Zo ben ik begonnen met dichten.”
Die fietstochten en lange wandelingen zijn helaas verleden tijd. “Een paar jaar geleden belandde ik in het ziekenhuis met een urineweginfectie en een zwaar delier. In die periode heb ik bijna al mijn spierkracht verloren. Ik ben toen gaan revalideren bij Den Koogh. Daar leerde ik opnieuw lopen, nu met een rollator.”
Toppers in huis
Nog altijd heeft Tiny ondersteuning nodig, ook vanwege haar hartfalen. “Vier dagen in de week ga ik naar de dagbesteding. En gelukkig krijg ik ook hulp van de thuiszorg. Anders is het voor mijn man Kees niet te doen.”
“Die medewerkers zijn allemaal toppers!”, vult Kees aan. “We zouden niet zonder ze kunnen.”
Thuiszorgteam Wieringen komt dagelijks langs. “Ze helpen me om mijn steunkousen aan te doen. Eerst kwamen ze ook om de kousen uit te doen, maar dat doet mijn man nu”, aldus Tiny. “Om de drie dagen plakken ze een nieuwe morfinepleister. En eens in de week helpen ze me met douchen. Eerst hielpen ze ook met wassen en aankleden, maar dat dat kan ik gelukkig weer zelf. Alles wat ik zelf kan, wil ik ook zelf doen. Het is vreselijk om afhankelijk te zijn van anderen.”
Positieve kijk
Die afhankelijkheid maakt haar weleens verdrietig. “Vaak denken mensen: die Tiny is zo flink. Maar ik doe me flinker voor dan ik ben. Als ik ergens mee zit, dan kan ik het van me afschrijven in een gedicht. Ook de thuiszorg biedt altijd een luisterend oor. Maar we hebben het tijdens het douchen en de zorg ook over leuke dingen.”
Bijvoorbeeld over Tiny’s gedichten. “Annalies, één van de zusters, zag laatst mijn boekje met gedichten liggen. Ze zei: ‘Wat leuk dat u gedichten schrijft.’ Ze vond het prachtig.” Door het dichten kijkt Tiny anders naar de wereld om haar heen. Een raar gevormde aardappel? Een vlinder op de hand van haar man? Een sombere dag? In alles zit poëzie en schoonheid.
“Ik vind: kijk positief naar het leven. Dat probeer ik ook over te brengen met mijn gedichten”, besluit Tiny. “Tel wat je hebt, niet wat je mist. Al is dat soms knap lastig. Maar lopen zeuren helpt je niet. Wees tevreden met het leven en wat het je brengt.”
Te,vreden?
Te nat, te droog, te koud.
te kort of te veel.
We krijgen gewoon van alles een deel.
Soms is het goed, dan weer slecht.
Maar als het erop aankomt ben ik tevreden,
dat meen ik echt.
(…)
We hebben het gelukkig niet voor het zeggen.
Dus moeten we ons er gewoon bij neerleggen.
We hebben eigenlijk niks te mopperen en te klagen.
En ik zeg: ‘Niet klagen, maar dragen’
en hopen op mooi weer.
De groeten van mij, tot de volgende keer…
